360 :: panoramiczna podróż sferyczna w 2668 odcinkach

"Pilsko niesłusznie nie cieszy się tak wielką sławą, jakiej zażywa Babia. Mało jej przecież ustępuje, a jest górą od niej tak różną i oryginalną, że posiada swój właściwy wdzięk pilszczański. Imponuje przede wszystkim wysokością swoich 1557 m. z dumnie wznoszącą się kopułą nad sąsiednie wierchy. [...] Wszystko ściele się nam u nóg lub sinieje po dalach. Od zielonych równi orawskich, pociętych potokami na działy z bliźniaczymi białymi wieżami kościołów wstają na południu Tatry. Wysokie zbite w gromadę i wyniośle oddalone — Zachodnie, wyolbrzymione i długie. Przy zachodzie słońca widać w nich każde załamanie skalne, każdy płat śniegu. Na prawo od leżących w mgłach i utopionych w bagnach borów orawskich, ponad zielonymi wałami Magóry wita nas samotny wysoki Chocz nad Kubinem. Niedaleko nagłym skokiem podnosi się z ziemi poszarpany mur Małej Fatry z turnią Rosudca, kopułami Stohu i Krywania. Za tym wszystkim sinieją Niskie Tatry, Wielka Fatra, Rajeckie wierchy i całe morze szczytów Słowacji. Ten widok na południe ze szczytu Pilska jest niezapomniany. Na wschodzie stoi olbrzymia Babia, wznosząca swój rudy grzbiet nad olbrzymie lasy. Trudno opisać te wszystkie pozostałe szczyty, te Racze, Baranie, Skrzyczne, te gronie śląskie, wadowickie, kalwaryjskie i makowskie. Zadziwia nas olbrzymi dół kotliny żywieckiej zamkniętej murem Beskidów z łagodną bramą wilkowicką, z poza której przegląda już nizina śląska. Wszystkie ścieżki i szczyty, którymi dążyliśmy na Pilsko, są tuż u stóp i wydają się śmiesznie małe." (Zdzisław Kaczmarczyk: Pilsko, "Ziemia" nr 4/1938).

Stalową konstrukcję wieży wzniesiono z inicjatywy katowickiego Koła Przewodników Beskidzkich w roku 1991, gdy jeszcze dokoła szumiał las, dokumentnie zasłaniający wszelkie widoki. 15-metrowa wieża waży 11 ton, a z platformy rozpościera się panorama gór trzech państw: Polski, Czech i Słowacji. Teoretycznie można stąd ujrzeć oddalone o 150 kilometrów sudeckie pasmo Jesioników. (PS. Praktycznie też, zob. widok z wieży miesiąc później...)

Swoją drogą, ciekawe, jak historia lubi się powtarzać... Oto cytat z przewodnika sprzed 80 lat: "Szczyt Baraniej jeszcze pod koniec ubiegłego wieku był zalesiony, ale wznosiła się tu niegdyś drewniana piramida z platformą, z której roztaczał się przecudny widok. Zczasem atoli piramida uległa zniszczeniu i platforma zawaliła się. Stała się ona atoli zupełnie niepotrzebną, gdyż wichura i śnieżyca poobalała i połamała większość drzew, a resztę wycięto, tak iż dzisiaj szczyt przedstawia się jako polesisko, pełne wykrotów i pniaków, porosłe paprociami i trawami, wśród których zaczyna się powoli wydobywać młody las. Zanim wyrośnie, co najmniej potrwa jakich kilkanaście lat, widok z Baraniej jest narazie zupełnie otwarty." (Jan Galicz: Przewodnik po Beskidzie Śląskim od Baraniej Góry po Ostrawicę i Śląsku Cieszyńskim..., Cieszyn 1931).