360 :: panoramiczna podróż sferyczna w 2668 odcinkach

Gotycka świątynia, oryginalnie XIV-wieczna, przez liczne przebudowy zatraciła w dużej mierze cechy stylowe. W późnorenesansowym ołtarzu głównym znajduje się cudowny obraz Przemienienia Pańskiego z połowy XIV wieku; na belce tęczowej XVI-wieczny krucyfiks.

Świątynię, wzniesioną w 1739 roku w miejscowości Jakóbkowice (obecnie włączonej do Łososiny Dolnej), przeniesiono tu w roku 2003. Otoczony sobotami budynek wieńczy kwadratowa wieża, dobudowana w 2. połowie XVIII wieku.

Jeszcze w 2001 roku tak pisano o rzeczonym kościele: "Drewniana świątynia nie jest zbyt lubiana przez proboszcza i parafian, zwłaszcza że jej utrzymanie nieco kosztuje. Dlatego wciąż czynione są próby pozbycia się jej. Był w swoim czasie pomysł przeniesienia kościoła do jednej z dzielnic Warszawy, lecz nie zgodził się na to konserwator zabytków, stwierdzając, że obiekt z południowej Małopolski będzie na Mazowszu obcym wtrętem. Następnie budowla miała być przeniesiona do skansenu w Nowym Sączu, lecz... tym razem sprzeciwił się biskup. Tak więc kościółek stoi nadal w Łososinie Dolnej i jego dalsze losy są niewiadome." (Kościoły drewniane Karpat i Podkarpacia, Pruszków 2001). Jak widać na obrazku, biskupa udało się przekonać :-).

"Stary Sącz, położony u zbiegu Popradu i Dunajca, na szlaku łączącym niegdyś Małopolskę z Węgrami, lokowany był aż dwukrotnie, co do dziś widoczne jest w jego strukturze urbanistycznej. Pierwsza lokacja, dokonana przed 1273 r., za czasów św. Kingi, księżnej krakowskiej i sandomierskiej, przewidywała założenie typu owalnicowego, natomiast druga, z 1357 r., nadała miastu układ szachownicowy z prostokątnym rynkiem pośrodku. Od początku ogromną rolę w życiu Starego Sącza odgrywał klasztor Klarysek, które z podkrakowskiej Skały sprowadziła do miasta św. Kinga. 6 lipca 1280 r. zrzekła się na rzecz klasztoru swoich sądeckich posiadłości, a dokładnie Starego Sącza wraz z 28 wsiami. W tym czasie rozpoczęto jego budowę – na skraju miasta, zgodnie z obowiązującymi w średniowieczu zasadami lokalizacji klasztorów franciszkańskich. Konsekracja kościoła pw. św. Trójcy (pierwotnie św. Klary) nastąpiła dopiero w 1332 r. Istotne przekształcenia architektury świątyni miały miejsce w XVII i XVIII w., kiedy to powstał zachodni szczyt kościoła, ozdobiony wolutami i obeliskami oraz wieżyczka na sygnaturkę (1777-1779), łączona z działalnością Franciszka Placidiego. Skupione wokół czworokątnego wirydarza zabudowania klasztorne, początkowo drewniane, zostały wzniesione na początku XVII w. przez krakowski warsztat Jana de Simoniego.

Do wnętrza otoczonego murami kompleksu klasztornego prowadzi brama zwieńczona wieżą zegarową. Przy obszernym dziedzińcu znajdują się: wzniesiony w 1990 r. ołtarz polowy, dawny dom kapelana (dziś muzeum klasztorne), furta klasztorna, której szczyt zdobią sgraffitowe przedstawienia Chrystusa Salwatora, bł. Salomei, św. Klary, św. Kingi i św. Franciszka oraz kościół pw. św. Trójcy." (Tekst z materiałów XIII Małopolskich Dni Dziedzictwa Narodowego).