360 :: panoramiczna podróż sferyczna w 2660 odcinkach

"Znajduje się on przy drodze prowadzącej tą doliną, ok. 300 m od skrzyżowania dróg w Zwierówce. Pochowano tutaj partyzantów słowackich i radzieckich, którzy 9 grudnia 1944 r. polegli w bitwie stoczonej z Niemcami w Dolinie Zuberskiej. W miejscu tym przed II wojną światową stało schronisko turystyczne. Stacjonował w nim sztab dużego oddziału I Słowackiej Brygady Partyzanckiej dowodzonej przez Piotra A. Wieliczkę. Partyzanci zostali zaskoczeni przez Niemców, którzy podeszli z niespodziewanego kierunku – od strony Osobitej. W trakcie 12-godzinnej walki poległo 21 partyzantów, 16 zaginęło, a ponad 30 zostało rannych. Schronisko Niemcy spalili. Później 20 poległych partyzantów pochowano obok spalonego schroniska. We wrześniu 1947 r. odsłonięto tu tablicę pamiątkową. Cmentarzyk jest ogrodzony. W listopadzie 2001 r. na Cmentarzyku zostały złożone prochy Polaka – Stanisława Majewskiego, który jako 16-letni chłopak brał czynny udział w bitwie. Decyzja ta była zgodna z jego ostatnią wolą." (Tekst z Wikipedii).

"Solomon Guggenheim rozpoczął kolekcjonowanie dzieł sztuki abstrakcyjnej w 1929. Jego doradczynią była niemiecka malarka Hilla von Rebay. Początkowo Guggenheim wystawiał kolekcję w swoim mieszkaniu, jednak ze względu na stale rosnącą ilość obiektów w 1937 założył Fundację Solomona R. Guggenheima, której celem było gromadzenie, przechowywanie i badanie sztuki współczesnej.

W 1939 powstało pierwsze muzeum utworzone przez fundację, noszące nazwę Muzeum Malarstwa Nieprzedstawiającego (The Museum of Non-Objective Painting), które mieściło się w wynajętych pomieszczeniach przy 24 East Fifty-Fourth Street w Nowym Jorku. W muzeum wystawiano prace artystów takich jak: Rudolf Bauer, Hilla von Rebay, Wassily Kandinsky i Piet Mondrian. Guggenheim nieprzerwanie gromadził prace kolejnych artystów (Marc Chagall, Robert Delaunay, Fernand Léger, Amedeo Modigliani, Pablo Picasso); kolekcja szybko rozrosła się do rozmiarów przekraczających możliwości muzeum, dlatego w 1944 Rebay i Guggenheim napisali list do Franka Lloyda Wrighta z prośbą o zaprojektowanie nowej siedziby muzeum. Zaprojektowanie muzeum zajęło Wrightowi 15 lat. W tym czasie Rebay szukała miejsca, w którym miał powstać budynek. Ostatecznie został on zbudowany na rogu 89th Street i Fifth Avenue. Muzeum otwarto jesienią 1959, dziesięć lat po śmierci Solomona Guggenheima i sześć miesięcy po śmierci Franka Lloyda Wrighta.

Gmach, będący ostatnim wielkim dziełem Wrighta, spolaryzował krytyków. Od strony ulicy przypomina cylindrycznie zwiniętą, białą wstęgę, nieco szerszą na górze, niż na dole. Spirala zwieńczona jest szklaną kopułą. Wygląd budynku różni się zasadniczo od większości typowej zabudowy Manhattanu, otaczającej muzeum. Było to zamierzeniem Wrighta, który chciał by pobliskie Metropolitan Museum of Art wyglądało w porównaniu z jego projektem jak "protestancka stodoła". Wnętrze muzeum ma kształt wznoszącej się spirali. Obrazy wystawiane są na ścianach spirali, a także na dodatkowych poziomach.

Krytyka dotyczyła słabego oświetlenia wewnątrz budynku i problemów z prawidłową ekspozycją dzieł, wystawianych w płytkich niszach bez okien, umieszczonych wokół tworzącego spiralę przejścia. Pomimo tego, że wnętrze oświetlone jest przez duży świetlik, nisze zacienione są przez przejście, co w dużej mierze powoduje konieczność oświetlania dzieł sztuki sztucznym światłem. Ściany nisz nie są idealnie pionowe i płaskie (większość jest nieco wklęsłych), co powoduje, że wiszące płótna odstają od ścian. Ograniczona ilość miejsca w niszach każe z kolei umieszczać większość rzeźb na cokołach pośrodku przejścia. Przed otwarciem muzeum dwudziestu jeden artystów (w tym Willem de Kooning i Robert Motherwell) podpisało listowny protest przeciwko wystawianiu ich dzieł w taki sposób.

W 1992 do budynku dobudowano wieżę w kształcie prostopadłościanu, wyższą od zaprojektowanej przez Wrighta spirali, autorstwa Gwathmey Siegel & Associates Architects. Do tego czasu gmach muzeum zyskał status ikony, tym samym zmiana oryginalnego projektu Wrighta była powodem wielu kontrowersji." (Tekst z Wikipedii).

"Grand Central Terminal (potocznie określany jako Grand Central Station) – dworzec kolei podmiejskich, położony przy 42nd Street i Park Avenue na obszarze Midtown Manhattan w Nowym Jorku w Stanach Zjednoczonych. Został wybudowany w czasach świetności amerykańskich pociągów dalekobieżnych (otwarty w 1871, po wyburzeniu starego budynku - nowy, obecny gmach GCT zainaugurował działalność 2 lutego 1913), a jego nazwa bezpośrednio nawiązywała do New York Central Railroad – istniejącej wówczas linii kolejowej operującej na terenie większości północno-wschodniej części Stanów Zjednoczonych i łączącej m.in. Nowy Jork, Boston, Chicago i Saint Louis. Grand Central Terminal stanowił najważniejszy składnik infrastruktury tej historycznej już linii kolejowej. Jest to największy dworzec kolejowy na świecie pod względem liczby peronów (44). Oprócz pełnienia swojej głównej funkcji, dworzec jest jednocześnie popularnym miejscem spotkań, wielką atrakcją architektoniczną o zasięgu międzynarodowym, jak również pełni funkcję centrum handlowego." (Tekst z Wikipedii).