W 1861 roku był tu Kazimierz Łapczyński, prowadzony przez orawskiego wolarza Jana: "Na wschodzie ze spiskiéj doliny Tatry nagle, gwałtownie, obcesowo ku górze strzelają, od razu takiemi turniami jak Łomnica i Gerlachowa. Od Łomnicy, po siedmiomilowem nadobłocznym polocie, wzbiwszy się po raz ostatni na szczyt Salatinu, wyczerpują się ich siły; osłabłe, zmalałe, skarlone, wleką się jeszcze blizko przez cztéry mile i potężnym Hoczem raz ostatni strzelają ku górze. Hocz, jest to ostatni silny blask gasnącéj lampy. Za Hoczem lampa gaśnie i Tatry zapadają się pod ziemię.
[...] na zachodzie strzelają ku niebu jednolitym grzbietem Fatry, ale już ich kierunek zupełnie od tatrzańskiego odmienny. Tatry biegły ze wschodu na zachód, Fatry z południa ku północy, bo pod niemi, jak żywe srébro, rzeka Orawa połyskuje.
Taki miałem widok z Salatinu ku zachodowi.
Od południa blizki grzbiet skalisty, cokolwiek wyższy od Salatinu, wszystko zasłaniał. Na wschód całe pasmo Tatr. Na północ u nóg lesista dolina Studzienicy, po za nią wspaniała Osobita, najdaléj naprzód ku Orawie wysunięta tatrzańska reduta. Tam to, podług podania, ukryte są ogromne skarby po Janoszczyku pozostałe." (Lato pod Pieninami i w Tatrach, Warszawa 1866).
[...] na zachodzie strzelają ku niebu jednolitym grzbietem Fatry, ale już ich kierunek zupełnie od tatrzańskiego odmienny. Tatry biegły ze wschodu na zachód, Fatry z południa ku północy, bo pod niemi, jak żywe srébro, rzeka Orawa połyskuje.
Taki miałem widok z Salatinu ku zachodowi.
Od południa blizki grzbiet skalisty, cokolwiek wyższy od Salatinu, wszystko zasłaniał. Na wschód całe pasmo Tatr. Na północ u nóg lesista dolina Studzienicy, po za nią wspaniała Osobita, najdaléj naprzód ku Orawie wysunięta tatrzańska reduta. Tam to, podług podania, ukryte są ogromne skarby po Janoszczyku pozostałe." (Lato pod Pieninami i w Tatrach, Warszawa 1866).
Udostępnij
