360 :: panoramiczna podróż sferyczna w 2657 odcinkach

Madonna Della Strada jest patronką Towarzystwa Jezusowego. Wedle tradycji Matka Boska swym ukazaniem sie podczas bitwy uratowała Ignacego Loyolę, gdy był jeszcze żołnierzem. Ikona znajdowała się dawniej na frontonie świątyni Santa Maria della Strada, pochodzącej jeszcze z V wieku. Gdy na jej miejscu wzniesiono kościół Il Gesù, cudowny obraz przeniesiono do specjalnej kaplicy w lewym transepcie.

"[...] absyda, dziwacznie skrócona przy przebudowie, zbyt płytka i zaciemniona ustawionym dużo później łukiem triumfalnym. Wygląda to tak, jak gdyby w pewnym miejscu zabrakło budowniczym materiału. Mozaika, oczywiście. Skomponowana w VII wieku z woli papieża Sergiusza I. Przedstawia — i jest to dla mnie pierwsze doświadczenie — Paruzję, czyli Drugie Przyjście. Nie oczekujmy efektów apokaliptycznych. To Drugie Przyjście dzieje się jedynie na tle nieba. Ale niebo płonie, łuszczy się czerwonymi i fioletowymi chmurami. Po chmurach jak po stopniach zstępuje Chrystus, poważny, ani gniewny, ani łaskawy, z rulonem (Trzeciego Testamentu?) w lewej dłoni. Straż przy Nim trzymają święci Piotr i Paweł, którzy przedstawiają Mu, z obu stron, Kosmę i Damiana z wieńcami męczenników. Na skraju stoją święty Teodor oraz papież Feliks z modelem kościoła i kołyszą się dwie złociste palmy daktylowe. Mozaika jest fenomenalna przez pomysł pożaru nieba, im niżej, tym bardziej rozpalonego, oraz powolnego zstępowania Syna Bożego o nieprzeniknionym obliczu." (Ewa Bieńkowska: Spacery po Rzymie, Warszawa 2010).

Na sklepieniu znajduje się sławne iluzjonistyczne malowidło Andrei Pozzo z końca XVII wieku, przedstawiające działalność misyjną jezuitów na całym świecie.

"[...] gdy wejdziemy do wnętrza, wita nas barokowy plafon, który trudno zaliczyć do malarstwa sakralnego. Jest to wyobrażenie znanego podówczas świata, kontynentów, ras i kostiumów, alegorii i emblematów — tłum postaci i przedmiotów, przepych barw spadających widzom na głowy. Jest oczywiście mała figurka świętego Ignacego w apoteozie, ale roztapia się w niebie jak chmurka. W głębi nawy czeka nas sztuczka barokowa. Ponieważ nie wystarczyło funduszy na dalszą budowę, malarz, dzielny jezuita ojciec Pozzo, sporządził nad przecięciem nawy i transeptu iluzjonistyczną kopułę. Wydaje się wysoka — lecz tylko z określonego punktu widzenia; gdy przesuniemy się trochę, złudzenie pryska, na suficie pozostaje tylko nieczytelne malowidło. Widz nie powinien czuć się oszukany, bo sam z siebie z ochotą oszukuje, biorąc udział w widowisku." (Ewa Bieńkowska: Spacery po Rzymie, Warszawa 2010).

Bazylika mniejsza Santa Maria sopra Minerva jest jednym z najważniejszych kościołów dominikańskich miasta. Położona przy Piazza della Minerva na dawnych Polach Marsowych, nieopodal Panteonu, jest uważana za jedyny gotycki kościół w Rzymie. Swą nazwę zawdzięcza faktowi, że - jak wiele wczesnochrześcijańskich bazylik - postawiono ją na fundamentach dawnej świątyni Izydy, mylnie przypisanej grecko-rzymskiej bogini Minerwie. Czerwone żebrowania i ozdobione gwiazdami granatowe sklepienia są wynikiem XIX-wiecznej restauracji w stylu gotyckim. Na lewo od głównego ołtarza stoi marmurowy Chrystus Odkupiciel, ukończona w 1521 rzeźba Michała Anioła.

"Jego historia sięga V w., ale został przebudowany w XII wieku. Wnętrze świątyni, jak wiele innych w rzymskich kościołach, nie robi wrażenia aż tak starego — i faktycznie w dużej mierze pochodzi ono z XVII wieku. Jest tu jednak kilka ciekawostek, zwłaszcza znajdujący się pierwszej kaplicy po lewej stronie — choć bardzo trudno go dostrzec — fragment blachy, na której usmażony został św. Wawrzyniec. Kilka kroków dalej po tej samej stronie znajduje się grobowiec francuskiego malarzas Nicolasa Poussina — delikatne XIX-wieczne dzieło jego rodaka, Chateaubrianda. Poussin większość swojego życia spędził w Rzymie i tutaj również zmarł w 1665 roku. Poza tym zwróć również uwagę na znajdujące się dwie kaplice dalej i wykonane przez Berniniego popiersie lekarza papieża Innocentego X, Gabriela Fonseca, oraz wiszący na ołtarzu głównym obraz Ukrzyżowanie Guida Reniego." (Martin Dunford: Rzym. Podróże z pasją, Warszawa 2009).