Świątynia pod wezwaniem św. Bernardyna ze Sieny stoi u stóp wzgórza wawelskiego, u wylotu ulicy Bernardyńskiej. Pierwszy kościół, który zbudowano w tym miejscu w połowie XV wieku, wraz z założeniem tu konwentu zreformowanej gałęzi zakonu braci mniejszych św. Franciszka - bernardynów, zniszczyli Szwedzi w połowie XVI wieku. Obecny, barokowy kościół pochodzi z lat 1659-1680. Na jego charakterystycznej, szerokiej, dwuwieżowej fasadzie mieści się jedenaście posągów świętych, m.in. patrona świątyni, Piotra z Alkantary i Szymona z Lipnicy.
Architektura świątyni nie wszystkim przypadła do gustu; tak oto pisał Józef Mączyński w 1845 roku: "Choćby zaginęła wszelka wiadomość o czasie przemurowania tego kościoła, odgadlibyśmy ten czas zaraz, patrząc tylko na facyatę, która okazuje iż była stawiana w tych nieszczęśliwych czasach dla Polski pod rządami Wazów, w których w letargu zostawały nauki, sztuki i rękodzieła. Facyata bowiem kościoła jest wzniesiona w stylu włoskim: lecz ileż uchybień w całym rozkładzie? jakaż niewłaściwość w podzieleniu jéj na piętra, w żadnym związku ani w harmonii z sobą nie będące? jakąż nakoniec kamieniarską robotą, wykute są figury świętych w niéj umieszczone? a te które miały stanowić ozdobę, tylko szpetność jéj pomnażają".
Udostępnij
