360 :: panoramiczna podróż sferyczna w 2668 odcinkach

"Reliktowa ze względu na rzadkość występowania w porównaniu z innymi wiejskimi warsztatami olejarnia to dwuwnętrzny budynek z urządzeniami do obróbki siemienia lnianego na olej, z których zachowała się prasa śrubowo-klinowa, 3 stępy nożne do otłukiwania ziarna, koryta i niecki do "grucowania". Odtworzono piec i misę do zasmażania, wykonano też rekonstrukcję znacznej części budynku ze względu na zły stan zachowania obiektu. Istniejące wyposażenie umożliwia dokładny opis wykonywanych niegdyś czynności." (Anna Bąk, były kierownik skansenu, na stronie www.gmina.gorlice.pl).

Wikipedia: "W 1688 biskup krakowski Jan Małachowski zezwolił trynitarzom (zakonowi powołanemu do wykupu jeńców chrześcijańskich z niewoli tureckiej) sprowadzić się do Krakowa. Nowi zakonnicy przybyli ze Lwowa i osiedlili się w klasztorze dominikanów.
Posiadłość na Kazimierzu otrzymali trynitarze od Józefa Adama Lubowieckiego, starosty oświęcimskiego. Budowę kościoła rozpoczęto w 1741, przerywając po dwóch latach z powodu kłopotów finansowych. Wznowiono prace budowlane w 1751, a nową świątynię konsekrował biskup Franciszek Potkański, sufragan krakowski w 1758. Po wymarciu trynitarzy w 1796 kościół zamieniono na magazyn wojskowy. W 1812 na mocy dekretu Fryderyka Augusta księcia warszawskiego kościół przejęli bonifratrzy - zakon, mający swoje klasztory w Polsce od 1609 (przeniesieni tutaj z likwidowanego kościoła św. Urszuli na Starym Mieście).
Kościół, zbudowany w stylu późnego baroku, posiada jedną z najpiękniejszych w Polsce fasad autorstwa Franciszka Placidiego, który przy jej projektowaniu wzorował się na dziełach Francesca Borrominiego.
Na sklepieniu nawy znajduje się polichromia, nawiązująca do historii trynitarzy - Najświętsza Maria Panna w otoczeniu aniołów i scena wykupu więźniów z niewoli przez św. Jana z Mathy.
W neobarokowym ołtarzu głównym znajduje się cudami słynąca figura Jezusa, poświęcona przez papieża Klemensa XIII i przekazana trynitarzom do Krakowa. Obecny ołtarz główny w 1940 konsekrował biskup sufragan krakowski Stanisław Rospond.
Ambona późnobarokowa z 3 ćwierci XVIII wieku w zwieńczeniu posiada posążki aniołków.
W 1991 odsłonięto pierwotne malowane ołtarze boczne, spośród malowideł w ołtarzach bocznych wyróżniają się przedstawienia św. Judy Tadeusza i św. Kajetana autorstwa Tadeusza Kuntze".

W zakratowanym lochu spoczywa tajemniczy szkielet. Legendę z nim związaną tak tłumaczy tablica:

"W dawnych czasach władca tych ziem miał córkę młodą i piękną. Małgorzata, bo takie było jej imię, osiągnęła już wiek, w którym młoda panna jest gotowa przejąć obowiązki żony i matki. Życzeniem ojca było, aby córka wyszła za mąż za równego sobie majątkiem i urodzeniem rycerza. Wielu ochotników starało się o rękę księżniczki, lecz żaden z nich nie spełniał wymogów księcia. Upływały miesiące. Ojciec nadal nie potrafił znaleźć odpowiedniego kandydata, córka natomiast pogrążała się w smutku.
Aż pewnego razu na zamek Grodno przybył młodzieniec. Poddany próbom księcia wykazał się odwagą, uczciwością i szlachetnością. Posiadał również dobre urodzenie, choć był biednym człowiekiem. Ubóstwo to bardzo zasmuciło księcia, który był zdania, iż szlachectwo winno iść w parze z bogactwem. Choć młodzi zapłonęli do siebie wielką miłością, ojciec nie wyraził zgody na małżeństwo. Wielka była ich rozpacz, lecz dobrze wiedzieli, że wola ojca pozostaje święta.
W tym samym czasie do Grodna przyjeżdża właściciel sąsiedniego zamku, człowiek bogaty, jednakże już w wieku podeszłym. Dostojny gość przybył, aby prosię o rękę Małgorzaty i książę nie odmówił mu tego zaszczytu. Wyznaczono termin ślubu i rozpoczęto przygotowania do jakże ważnej ceremonii.
Nie opodal zamku odkrywa swe oblicze wysoka i groźna skała, zwana Kruczą. Tam też, wraz ze swoim przyszłym mężem, udaje się na spacer Małgorzata. Podczas wspinaczki dziewczyna umyślnie potyka się i tracąc równowagę próbuje znaleźć oparcie w swoim towarzyszu. Chwyciwszy go rękoma, pociąga starca w przepaść, przywierając jednocześnie do skały, aby nie podzielię losu własnej ofiary.
Ojciec, stojąc na wieży zamkowej, obserwuje całe zajście, nakazuje pojmać księżniczkę i skazuje ją na śmierć w lochu głodowym..."

W rzeczywistości jednak żadnej księżniczki nie było, a historię wymyślił na użytek turystów XIX-wieczny właściciel zamku :-).