360 :: panoramiczna podróż sferyczna w 2668 odcinkach

Koło mostku na Wielickiej Wodzie, nieopodal wciąż remontowanego Śląskiego Domu, rozchodzi się kilka ruchliwych szlaków turystycznych: Magistrala z Siodełka i dalej do Doliny Batyżowieckiej, zielony szlak na Polski Grzebień oraz parę wariantów zejścia do podtatrzańskich miejscowości.

Na wysokości niespełna 1800 metrów ścieżka ku Polskiemu Grzebieniowi wspina się na próg kolejnego piętra doliny tuż obok kaskad Wielickiej Siklawy. W dole widoczny Wielicki Staw z kanciastą bryłą remontowanego właśnie hotelu; po bokach urwiste ściany masywu Gierlacha z jednej i Granatów Wielickich z drugiej strony.

Ponad progiem z Wielicką Siklawą, na wysokości ponad 1800 m, płaskie dno doliny wypełnia łąka, zwana Wielickim Ogrodem lub Ogrodem Wahlenberga, "latem pokryta gęstwą wysokorosłych ziół, należących do zespołu miłosny górskiej (modrzyk górski, miłosna górska, ciemierzyca zielona, starzec gajowy i inne)" (Józef Nyka). Alternatywna nazwa upamiętnia szwedzkiego botanika Görana Wahlenberga, który w początkach XIX wieku badał roślinność Tatr, opisując ją następnie w dziele "Flora carpatorum principalium".

"Ogrody Wallenberga! Widział je Karłowicz
i czescy taternicy, nie goleni, płowi,
klnąc, wiszący na rękach, sznurem powiązani,
po prostopadłej ścianie wchodząc jak po grani.
A tam anielski ogród zawisnął prywatny,
kwietne gniazdo na szczycie karkołomnej wanty.
Tam, nad klombami leluj, kozłowca, storczyków,
fruwają aniołowie wśród słodkiego krzyku
i w śmiechu lśnią rzędami uzębień srebrzystych
na widok purpurowych wysiłków turysty..."
(Maria Pawlikowska-Jasnorzewska: Z gór).

Podłużne jezioro leży na wysokości 1945 m, w kotlince u stóp kruchych ścian masywu Gierlacha, zasypywane skałami z wielkiego stożka piargów u wylotu Żlebu Karczmarza.

"Nazwa jego pochodzi z czasów, kiedy tędy szła granica Węgier od Polski. Widok ztąd wspaniały na obydwie strony. Pod stopami ma się górny taras doliny Wielkiej, którą przez złe wymawianie cudzoziemcy "Felką" przezwali. Sama przełęcz jest wązka, skalista, i obydwóch stron urwista. Na węgierską stronę zejście z Polskiego Grzebienia jest przykre, najprzód po skale, potem po piargach, następnie po gruzach najdzikszych, przez które trzeba się ostrożnie i z umęczeniem przedzierać." (Walery Eljasz Radzikowski: Nowy illustrowany przewodnik do Tatr i Pienin, Kraków 1881).