360 :: panoramiczna podróż sferyczna w 2660 odcinkach

"Z płaskiego grzbietu, pokrytego całkowicie szachownicą pól ornych, wyrastają nagle pionowo szare mury i słupy. Zbliska poszczególne ich partje przybierają formy zgoła niespodziane. Nie trzeba wcale bujnej wyobraźni, by zbliżywszy się do ich podnóża, zobaczyć się raptem wśród kamiennych olbrzymów o ludzkich kształtach. Szereg skałek do złudzenia wprost przypomina starcze, przygarbione postacie. Gdzieniegdzie leżą wielkie okrągławe głazy z prawidłowo wymodelowanemi częściami twarzy — jakgdyby od posągów odtrącone głowy, to znów ściany szczelin i korytarzy skalnych w profilu mają rysy człowieka. Nic też dziwnego, że fantazja ludu osnuła na tle tych skałek poetyczną legendę.
Jedna jej wersja głosi, że troje dziewcząt z Korczyny, miasteczka słynnego ongiś z pięknych wyrobów płóciennych, zakochało się naraz w jednym młodzieńcu. Długo spierały się o swe prawa pierwszeństwa, wreszcie postanowiły, że ta zostanie jego oblubienicą, która najrychlej i najpiękniej uprzędzie nici na odzież ślubną — poczem jednocześnie wzięły się do pracy. Nadszedł dzień świąteczny. Prządki jednak nie chciały jej przerwać i, aby nie gorszyć mieszkańców swej wsi, ukryły się wraz z kądzielami na górze, odległej o 3 km. od Korczyny i tam pod osłoną lasu, dalej prowadziły swój wyścig. Żadna jednak z nich nie osiągnęła celu, z chwilą bowiem, kiedy rozległ się korczyński dzwon kościelny, wzywający wszystkich na nabożeństwo, trzy zawodniczki zostały zamienione w głazy i po dziś dzień sterczą na szczycie góry. jako przestroga dla tych, co nie szanują swiętych dni.
Druga wersja legendy wiąże się ze wsią Odrzykoniem. W dwu siostrach tej wsi zakochali się żołnierze królewscy. Wśród radości i wesela zaczęły się przygotowania do uroczystości ślubnych. Tymczasem jednak wybuchła wojna i żołnierze mieli wkrótce na nią wyruszyć. A panował wówczas zwyczaj, że panna młoda musiała sama uprząść sobie nici na strój ślubny. Dziewczęta więc czemprędzej wzięły się do pracy i za namową matki przędły i w dzień Wielkiego Czwartku. Spotkała je zato zasłużona kara: Matka Boska bowiem zamieniła je wraz z matką w głazy.
Obie te wersje tłumaczą jasno genezę nazwy Prządek. Drugą można częściej usłyszeć; jedna skałka nosi nawet nazwę „Prządki-Matki”." (Lucyna Radomska-Świdzińska: Na Prządkach i Odrzykoniu, Ziemia tom XVII, nr 7, lipiec 1932).