360 :: panoramiczna podróż sferyczna w 2668 odcinkach

"Opracowany jako rozwinięcie doskonałej konstrukcji z 1913 roku autorstwa inż. Ernsta Heinkla, Albatros B.II był dwumiejscowym, całkowicie drewnianym, dwupłatowym samolotem szkolnym i obserwacyjnym. Inżynier Ernst Heinkel zaprojektował duży dwupłatowiec z chłodzonym cieczą silnikiem i śmigłem ciągnącym. Był to początek niemieckiej linii konstrukcyjnej, przyjętej szybko na całym świecie. Samoloty takie, zwane wówczas "tractorami", charakteryzowały się statecznością i solidną konstrukcją. Po odejściu inż. Heinkla z zakładów Albatrosa zaczęto w nich produkować wersję obserwacyjną B.II z 1914 roku.[...] W Polsce po odzyskaniu niepodległości użytkowano ponad 100 (wg niektórych źródeł tylko 60) egzemplarzy Albatrosów B.II. Wykorzystywano je w szkoleniu wojskowym. Z uwagi na właściwości pilotażowe i wytrzymałą konstrukcję cieszyły się one doskonałą opinią. Najdłużej samoloty Albatros B.II służyły w Bydgoszczy do 1927 roku.

Prezentowany egzemplarz pochodzi z serii powojennej i nosi numer fabryczny 10019. Wyprodukowany w 1919 roku, należy do najdłużej eksploatowanych płatowców - latał aż do 1940 roku. Na mocy umowy między Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie i berlińskim Muzeum Komunikacji i Techniki płatowiec odrestaurowano w 1986 roku w Niemczech, nadając mu fikcyjne malowanie i oznaczenie, imitujące Albatrosa D IIa o numerze 1302/15, o imieniu "Ada". Podobny samolot latał w roku 1920 w Oficerskiej Szkole Obserwatorów Lotniczych w Toruniu." (Opis ze strony MLP).

"Pierwowzorem seryjnego płatowca Jak-12 był czteromiejscowy, zastrzałowy górnopłat o konstrukcji mieszanej, z silnikiem M-11. Po zmianie silnika na M-11FR i pewnych przeróbkach technicznych został on w 1947 roku, już jako Jak-12, skierowany do produkcji seryjnej. Zastosowane na skrzydle skrzela i klapy umożliwiły krótki start i lądowanie, poprawiając zarazem bezpieczeństwo lotu z małą prędkością. Seryjne egzemplarze ze względu na te zalety używano jako samoloty sanitarne, rolnicze, pasażerskie, szkolne oraz do transportu skoczków spadochronowych. W wojsku znalazły zastosowanie jako maszyny łącznikowe.

W latach 1948-1950 wyprodukowano w ZSRR łącznie 788 płatowców Jak-12, z czego kilka trafiło także do Polski. Były u nas eksploatowane od 1951 do 1973 roku. Jeden z egzemplarzy należących do wojska został zaprezentowany w roku 1959 na Wystawie Lotniczej we Wrocławiu. Kolejne warianty Jaka-12 wyposażono w silnik AI-14 o znacznie większej mocy. Wersje Jak-12M i Jak-12A oraz pokrewne im PZL-101 "Gawron" produkowane były przez WSK-Okęcie od 1955 roku. Zbudowano blisko 1500 sztuk.

Prezentowany egzemplarz o numerze fabrycznym 5013, noszący rejestrację SP-ASZ, został wyprodukowany w 1951 roku. W latach 1951-1952 służył w lotnictwie wojskowym, a w lotnictwie cywilnym do 1973 roku. W tym samym roku, po wykreśleniu z rejestru statków powietrznych, został przekazany przez WSK Mielec do zbiorów Muzeum. Był on najdłużej latającym w Polsce samolotem tego typu." (Opis ze strony MLP).