360 :: panoramiczna podróż sferyczna w 2668 odcinkach

Odgrodzona wysokiem murem od "szpitalnej" ulicy Kopernika barokowa świątynia jest częścią klasztoru karmelitanek bosych. Zbudowano ją według projektu nieznanego włoskiego architekta w latach 1720-1730. Fundatorem był kanclerz wielki koronny Jan Szembek, który chciał w ten sposób wynagrodzić swej ciotce Helenie Konstancji Rupniewskiej (matka Anna Józefa od Jezusa) krzywdę wyrządzoną jej przez jego rodziców w trakcie podziału majątku.

Na dziedzińcu przed kościołem stoi marmurowa kolumna z 1668 roku.

"Na samym krańcu przedmieścia zwanego przedtym Strzelnicą dziś Wesołą, stoi ten kościół i klasztór wystawiony w r. 1710 nakładem Jana Szembeka kanclerza, a do którego w roku 1725 wprowadzono na nową osadę cztery karmelitanki reformowane przez S. Teressę, z klasztoru S. Marcina. Dopełnił zaś wtedy tej uroczystej ceremonii Michał Szembek sufragan krakowski, a nakoniec trzeci Szembek Krzystof biskup warmiński, poświęcił tę świątynię roku 1730.

Karmelitanki w tem ustroniu Bogu poświęcone tak są odosobnione od świata, że nawet własnej matki za zamknięcie klasztorne, pod żadnym pozorem wprowadzić im nie wolno. We dnie i w nocy przepędzają czas na modlitwach w kościele. W dni postu nie używają nic gotowanego, a przez cały rok nigdy mięsa nie jedzą wyjąwszy w słabościach.

Kościół ten średniej wielkości, zbudowany w kształcie krzyża, ma sześć ołtarzy, między temi jest ołtarz wielki cały marmurowy z obrazem S. Teressy z połowy XVII wieku prawdziwie kościelnym, mającym wyraz świętości i życia, oddany pędzlem miękkim i wykończonym. Szkoda tylko iż przez ubranie tej świętej, w srebrne ozdoby, obraz znacznie uszkodzonym został i traci wiele ze swej piękności." (Józef Mączyński: Pamiątka z Krakowa, część II, Kraków 1845).

Barokowy jednonawowy kościół Niepokalanego Poczęcia NMP konsekrowano w 1683 roku przy klasztorze karmelitów bosych. Gdy w 1787 roku zakonnicy przenieśli się do kościoła św. Michała i Józefa, świątynię przejęły siostry szarytki, którym powierzono prowadzenie w dawnym klasztorze szpitala. Wtedy przybyło obecne wezwanie - św. Łazarza.